Duše od gume

U umjetnosti nema više mjesta za stvaranje, već jedino za priznanje da postoje aristokratske duše.“ U svjetlu navoda Enrique Villa Matasa, Dora Kinert Bučan razvija pripovijest o Almi, ženi čiji dovršeni život sagledavamo kroz fragmente bilježaka i prepisanih navoda što su u obliku skromne intelektualne ostavštine dopali njenom poznaniku sa zadaćom da ih sredi. Kao što Almu literatura „hrani i odijeva“, tako se i autoričin tekst zaodijeva književnim citatima rekonstruirajući svjetonazor romana, odnosno oblikujući od svjetonazora sâm roman. Pitajući se o mogućnosti i vjerodostojnosti pisanja u vremenu u kojem „nema više mjesta za stvaranje “, Dora Kinert Bučan nalazi načina da navedene fragmente ‘resetira’, prožimajući ih vlastitim čitanjem, i tako uobliči djelo koje se hrani literaturom, bivajući ujedno i sâmo literatura.