Jakob Beme

Jakob Böehme zauzima važno mesto u nemačkoj filozofskoj tradiciji, čiji su bitni elementi prirodnofilozofska, panteistička i mistička shvatanja, a čija geneza, sa Bemeovom filozofijom kao najvišom i krajnjom tačkom, svoje korene ima u mističnoj filozofiji Majstera Ekharta. Berne osim Biblije citira jedva koje drugo delo. Autobiografske beleške, kao i sadržaj njegovih knjiga ukaziju na to daje poznavao nešto od astrološke i alhemističke literature njegovog vremena. U godinama svoga šegrtovanja upoznao se sa spisima Kaspara Svenkfelda, koji je propovedao slobodno hrišćanstvo i odbacivao Crkvu i njeno tutorstvo. U ovo vreme, kako je dokazano, Berne se upoznao sa Paracelzu-sovim spisima. Iako na više mesta piše daje iz knjiga jedva šta mogao da pročita, daje, naprotiv, njegova učiteljica bila sama priroda, ipak se može videti da su na njega uticali Agripa fon Neteshajm, Paracelzus, Sebastijan Frank i, najposle, Valentin Vajgel, od koga je Berne mogao da preuzme čisto ideološko objašnjenje vaseljene kao izraza duhovnih principa, a ne rezultante materijalnih sila. Ne samo u Nemačkoj, nego i u mnogim evropskim zemljama, posebno u Holandiji i Engleskoj, a onda i u Americi, Be-meova misao izvršila je znatan uticaj.